Το δικό μου Ιστορικό Μόντε Κάρλο

Του Μιχάλη Μουζούκη

Όταν πριν 3 μήνες περίπου έπεσε η ιδέα από 2 πληρώματα του ΣΙΣΑ να πάμε να τους βοηθήσουμε σαν service στο Ιστορικό Ράλλυ Μόντε Κάρλο, δεχθήκαμε με ενθουσιασμό. Οι Τρίκαρδος-Χατζής θα βοηθούσαν τους Δελαπόρτα-Μουστάκα και οι Μουζούκης-Γόντικας τους Θεοδοσίου-Νασόπουλο.

Την Τρίτη 30/1 ξεκινήσαμε απο Αθήνα για Πάτρα με τρέιλερ φορτωμένα με τα ιστορικά μας αυτοκίνητα. Ξεκινήσαμε απο την αγαπημένη μας χώρα της αρλούμπας, όπου τα αυτοκίνητα με ιστορικές πινακίδες απαγορεύεται να κυκλοφορούν και τα αυτοκίνητα που τραβάνε τρειλερ αυτοκινήτου, βρίσκονται στις γκρίζες ζώνες τις νομιμότητας και κατευθυνθήκαμε προς την πολιτισμένη Ευρώπη.
Στην Πάτρα ενωθήκαμε με άλλο ένα λληνικό πλήρωμα, τον Πέτρο Βασιλόπουλο και τη γυναίκα του την Ισμήνη Ναρλή και έτσι γίναμε μια ομάδα 3 πληρωμάτων, γεμάτοι ενθουσιασμό, ενώ επικρατούσε ένα γενικότερο κλίμα χαβαλέ.
Τετάρτη 31/1 απόγευμα φθάνουμε Ανκόνα και μετά απο 4 ώρες οδήγημα φθάσαμε στην Πάρμα για ξεκούραση και ένα λουκούλιο γεύμα στο κοντινό Ristorante του ξενοδοχείου μας, γιατι εμείς οι ιστορικοί είμαστε πρωτίστως καλοφαγάγες…
Πέμπτη 1/2 μεσημέρι φθάνουμε στο Μόντε Κάρλο. Μετά την άπλα των αυτοκινητοδρόμων οι μανούβρες με τα τρειλερ στους δαιδαλώδεις στενούς δρόμους και στα τούνελ του πριγκηπάτου μας φάνηκαν ελαφρώς εφιαλτικές. Κατεβάζουμε τα ιστορικά, παρκάρουμε τα τρείλερ στη μαρίνα και παμε για τεχνικό έλεγχο.
Σε αυτή τη φάση να επισημάνω το εξής γεγονός. Οι αστυνομικοί στο Μόντε Κάρλο είναι πολύ αυστηροί και σε γράφουν για πλάκα, όμως με το που έβλεπαν την πινακίδα  “assistance” του αγώνα στο αυτοκίνητο μας μας χαιρετούσαν και μας διευκόλυναν όσο μπορούσαν. Παρκάραμε τους συρμούς όπου θέλαμε, με αποκορύφωμα το παρκάρισμα των τρέιλερ για 5 μέρες στη Μαρίνα του Μόντε Κάρλο χωρίς να μας ενοχλήσει κανείς. Σκεφθείτε να αφήναμε 3 τρέιλερ πχ στη μαρίνα της Γλυφάδας… α) δεν θα ξαναβρίσκαμε τα τρέιλερ και β) θα τρώγαμε από τους φύλακες της μαρίνας το βρισίδι της αρκούδας. Αυτά περί παιδείας και κουλτούρας…
Πέμπτη βράδυ ήμουν καλεσμένος για φαγητό στο Cipriani από ένα παιδικό φίλο μου που μένει μόνιμα στο Μόντε Κάρλο. Το highlight της βραδιάς ήταν όταν έδωσα στον παρκαδόρο το διπλοκάμπινο ημιφορτηγό με τα τεράστια αυτοκόλητα του ΣΙΣΑ στις πόρτες και το πάρκαρε με φυσικότητα δίπλα στις Lambo και τις Bentley.
Παρασκευή 2/2 η ένταση κορυφώνεται και στις 7 το απόγευμα δίνεται η εκκινηση του αγώνα. 305 αυτοκίνητα με εκκίνηση ανα λεπτό, άρα 5 ώρες εκκίνηση. Εμείς φέυγουμε με το Mitsubishi απο άλλη διαδρομή, απο την Route de Grenoble προς Grenoble και γύρω στα μεσάνυχτα συναντάμε τους δικούς μας στο 1ο ΣΕΧ. Μετα συνεχίζουμε στην Route de Napoleon και φθάνουμε στη Grenoble βαθιά νύχτα γύρω στις 3. Οι αγωνιζόμενοι συνεχίζουν να τρέχουν όλο το βράδυ απο ΣΕΧ σε ΣΕΧ.
Σάββατο 3/2, νωρίς ξύπνημα και πάμε να βρούμε τους δικούς μας στην πρώτη ειδική στη Le Gua. Εκεί συναντάμε τους δικούς μας, όπου είναι κουρασμένοι, αλλά με ακμαίο ηθικό. Από εδώ και πέρα αρχίζει ο χορός της αλλαγής ελαστικών, ανάλογα με τις αναφορές των «λαγών». Λίγο πριν την είσοδο της ειδικής γρήγορη αλλαγή σε spikes, μπαίνουν στην ειδική οι αγωνιζόμενοι, εμείς μαζεύουμε άρον-άρον και φεύγουμε σφαίρα από την «κοπάνα» για να τους συναντήσουμε μετά το τέλος της ειδικής να τους ξαναβάλουμε τα χειμερινά λάστιχα χωρίς τα καρφιά. Αυτό γινόταν 3-4 φορές κάθε μέρα επί 4 μέρες.
Αργά το απόγευμα άφιξη και parc ferme στην πανέμορφη Valence. Ενα γρήγορο ντουζάκι για ξεβρώμισμα, συζήτηση για το πρόγραμμα της επόμενης μέρας, 9 το βράδυ δείπνο με bouillon, entrecote και καλό κρασι και ξεροί για ύπνο.
Κυριακή 4/2 ξύπνημα νωρίς το πρωί, όπου να σημειωθεί ότι ο πρώτος έφευγε στις 07:00 γιατί αλλιώς δεν έβγαινε το πρόγραμμα. Όλη μέρα οδήγημα στους δαιδαλώδεις δρόμους της provence, περάσματα από διάσημα Col, αλλαγές ελαστικών και γέμισμα βενζίνης με μπιτόνια, γιατί τα πληρώματα μας δεν είχαν χρόνο “ούτε για κατούρημα”. Στο RMCH δεν υπάρχουν ανασυγκροτήσεις για «καφέ και γουρουνοπούλες». Βγαίνεις από το αμάξι μόνο αν έχεις φθάσει στον ΣΕΧ με προάφιξη και την ώρα που το δικό σου service σου αλλάζει τα λάστιχα.
Σε αυτή τη φάση να αναφέρω ότι έχει αρχίσει να φαίνεται ότι οι Γιώργος- Σπύρος πάνε για μεγάλα πράγματα. Οι Πέτρος-Ισμήνη κρατιούνται καλά στη μέση του grid και οι Βάσος-Λεωνίδας, πού έτρεχαν πρώτη φορά μαζί σε RMCH  μαζί, έχουν πέσει λίγο πιο πίσω λόγο ενός λάθους πλοήγησης, αλλά κρατιούνται με αξιοπρέπεια και ρίχνουν και σε καμιά 50αριά ξένους αγωνιζόμενους.
Δευτέρα 5/2 οι Γιώργος-Σπύρος (και Δημήτρης –Χρήστος) φεύγουν κατά τις 6μιση το πρωί μαζί με τους πρωτοπόρους «γρήγορύς» και έχουν αρχίσει να δείχνουν ότι απαιτούν την νίκη, αν και στην γενική κατάταξη μετά απο κάθε ειδική παρ’όλο που αρχικά κατατάσσονται πρώτοι ή δεύτεροι, πλασάρονται τελικά στην 5-6 θέση λόγω ενσωμάτωσης των «μεσαίων» και των αργών.
Δυστυχώς για τους Πέτρο-Ισμήνη έρχεται μια καταστροφική στιγμή και αναπόφευκτα η εγκατάλειψη, αλλά ευτυχώς τα παιδιά είναι καλά.
Τρίτη 6/2 οι Γιώργος-Σπύρος φεύγουν μαζί με τους πρωτοπόρους στις 05:15 και κατηφορίζουν προς το πριγκιπάτο. Μετά από σκληρές μάχες μπαίνουν στο parc ferme 4οι Γενικής αλλά όλοι έχουμε καταλάβει ότι πάμε τουλάχιστον για podium και ίσως και για τη μεγάλη νίκη. Σε αυτό βοηθάει ότι οι 2 τελευταίες βραδυνές ειδικές που ήταν «κοντά» στο Μονακό (τι κοντά…? Ο κύκλος ήταν 250 χλμ!) είναι πολύ σφιχτές και οι αγωνιζόμενοι ξεκινούν ανά 30’’, όποτε θεωρητικά οι «γρήγοροι» έχουν το πλεονέκτημα του καθαρού δρόμου, ενώ οι «μεσαίοι» και οι «αργοί» μπορεί να είναι πιο επιρρεπείς σε λάθη στο γενικότερο τουρλουμπούκι που γίνεται στο πίσω μέρος του grid.
Εδώ αρχίζουν οι ατυχίες να χτυπούν τους ξένους και να μας χαμογελά η τύχη. To GTE και το Wartburg χάνουν θέσεις, ενώ το καταπληκτικό Falcon που μέχρι τώρα οδηγούσε την κούρσα, μένει από σπάσιμο κινητήρα.
Οι Γιώργος-Σπύρος κάνουν τον αγώνα της ζωής στους και κερδίζουν τις 2 νυχτερινές ειδικές, μηδενίζοντας και κερδίζοντας μάλιστα την 15η και τελευταία, στέλνοντας το μήνυμα στον ανταγωνισμό ότι «απαιτούμε την νίκη!». Μέχρι εδώ είμαστε πρώτοι και αρχίζει η αγωνία για όλους μας. Το Zastava δεν αντέχει την πίεση και πέφτει πίσω μας, αλλά ο καταπληκτικός Adzem με τη Fulvia εκμεταλλευόμενος το αβαντάζ της διαφοράς βαθμών που είχε, κερδίζει τελικά τον αγώνα.
Εμείς περιμέναμε τους Βάσο-Λεωνίδα να μπουν στην τελευταία ειδική και μετά πάμε να τους υποδεχθούμε στον τερματισμό. Στο έμπα προλαβαίνουμε στην ράμπα το GTi των Γιώργο-Σπύρο και ΟΛΟΙ μαζί περιμένουμε να τερματίσουν και οι Βάσος-Λεωνίδας και αρχίζουμε ένα τρελό πανηγύρι με σαμπάνιες, ελληνικές σημαίες και τραγούδια. Μετά πάμε να γλεντήσουμε στο La Rascasse αλλά τρώμε «πόρτα» γιατί οι ξενέρωτοι Μονεγάσκοι αποφάσισαν να κλείσουν στις 4 το πρωί. Αν είναι δυνατόν!
Το επόμενο πρωί μας βρίσκει στο parc ferme να μιλάμε με τους δικούς μας που δέχονταν ιπποτικά συγχαρητήρια από όλους τους ξένους και να μοιράζουμε φυλλάδια για το 21ο «24 Ώρες Ελλάδα», γιατί αν δεν στηρίξουμε το σπίτι μας, θα πέσει να μας πλακώσει…
Μεσημεράκι φόρτωμα της Alfa Romeo στο τρέιλερ (αυτό που είχαμε παρατήσει στη μαρίνα με τα κότερα των εκατομμυρίων), κοτσάρισμα στο διπλοκάμπινο Mitsubishi (αυτό που πάρκαρε με αυτοκόλλητα του ΣΙΣΑ πρώτη μούρη στο  Cipriani) και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής για Αγκόνα και   Ελλάδα. Δυστυχώς προσωπικές υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να κάτσω στην απονομή, αν και ο φίλος μου Γιάννης Κατσαούνης μου είχε παραχωρήσει την πρόσκληση του.
Η περιπέτεια που λέγεται RMCH 2018 τελείωσε αλλά θα μας μείνει χαραγμένη για πάντα.

Τι είναι όμως το RMCH?
Ξεχάστε ότι ξέρετε! Φαντασθείτε το δύσκολο 5ήμερο dynamic regularity της Ευρώπης. Οκ, το σκεφτήκατε? Τώρα πολλαπλασιάστε το επί 3! Δεν μοιάζει με κανένα αγώνα δικό μας. Ξεκινάει με ένα «24ωρο», συνεχίζει με ένα «ΙΡΑ» χωρίς διαλείμματα για καφέδες και τελειώνει με άλλο ένα «24ωρο». Το κόστος συμμετοχής και οργάνωσης είναι υπέρογκο για τον μέσο Έλληνα αγωνιζόμενο, το επίπεδο προετοιμασίας που απαιτείται είναι υψηλότατο και η καταπόνηση σώματος και νου είναι εξωπραγματική. Δεν υπάρχει όμως μεγαλύτερη ικανοποίηση όταν περνάς τη ράμπα του τερματισμού, είτε πρώτος είτε τελευταίος.
Συγχαρητήρια στους Γιώργο-Σπύρο που σήκωσαν την ελληνική σημαία ψηλά και παίχτηκε προς τιμήν τους ο εθνικός μας ύμνος τος πριγκιπάτο. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτή ήταν η μεγαλύτερη διάκριση του ελληνικού μηχανοκίνητου αθλητισμού σε διεθνές επίπεδο.
Άθλος των Βάσο-Λεωνίδα για το τερματισμό και το αξιοπρεπέστατο πλασάρισμα. Άμα δείτε σε ποιούς έριξαν και σε ποιά αυτοκίνητα, θα καταλάβατε.
Υψιστη τιμή για τον ΣΙΣΑ που 2 πληρώματά μας συμμετείχαν και τερμάτησαν 2οι (και 1οι στην κατηγορία τους) και 204οι στους 305 εκκινήσαντες.
Συγχαρητήρια σε όλα τα ελληνικά πληρώματα που ανεξαρτήτως τερματισμού, πολέμησαν μέχρι το τέλος.

Εδώ θέλω να κάνω ένα προσωπικό σχόλιο.
Έλληνες τρέχουν στο HRMC εδώ και 20 χρόνια. Ο Κατσαούνης και ο Μαθιός είναι βετεράνοι του HRMC. O Δελαπόρτας έχει τρέξει άλλες 2 φορές και έχει έρθει και 50άδα. Ο Βασιλόπουλος το ίδιο. Τόσα χρόνια λοιπόν γιατί κάποιοι δεν έστρωναν δάφνες προς τιμήν τους ενώ τώρα που ήρθε η διάκριση «γκρεμίζουν τα τείχη τους» με απίστευτη ελαφρότητα?
Τόσα χρόνια στο ΣΙΣΑ μας κατηγορούσαν ότι είμαστε επικίνδυνοι και κάγκουρες. Ο Γιώργος είναι βέρος Σισαίος. Οδηγάει παντού «ταυτότητα» αλλά και με προσοχή και σύνεση. Το ίδιο και ο Βάσος. Ο Σπύρος δεν είναι μέλος μας άλλα έρχεται στους αγώνες μας και τον γουστάρουμε και μας γουστάρει. Στους μη αμιγώς ΣΙΣΑ αγώνες σαν στέλεχος της οργάνωσης έδωσα μάχες για να δέχονται τα δικά του Regularity Master, που τόσο κάποιοι σνομπάρανε. Και ο Λεωνίδας δεν είναι μέλος μας αλλά τρέχει 20+ χρόνια στο ΣΙΣΑ από την εποχή του Classic Acropolis. Την σπορ οδήγηση και την αντοχή την έχουν στο DNA τους. Μπράβο μάγκες! Σηκώσατε ψηλά την ελληνική σημαία που διασταυρώνεται με την καρώ σημαία!